ස්නේහයේ නගරයයි සිත මගේමාවතක් හෝ නොවූ රාගයේ
වන්දනාවේ ගිහින් ඉන්න
ආසයි මටත් කොයි ඉසව්වේද
ඒ මෙත් පුරේ
යෞවනයේ නිල් නුවන් සේ රැඳී
රන් මලක් වේද හද සල්වනේ
නෙත් පහන් දල්වලා
සිත් සඳුන් දුම් දමා
රන් සිනා පාමි පූජාසනේ...
ස්නේහයේ...
මේ නවාතැන් ගෙවා ආත්මයේ
යනතුරා මිලින වී මතුදිනේ
සෙනෙහසේ සිහි නමින්
දොවන සේ යදිමි මා
පූජනීයයි උතුම් ආදරේ...
